Ocak Başkanı Ali KARABACAK aynı zamanda komşumuzdu. Hâl hatır sorayım hem de küçük tüp onların evinde kalmış alayım dedim. Başkanın yanında Dicle Üniversitesi Sosyal Bilimler Tarih Bölümü’nden Buminhan TEMİZKAN ile orada tanıştım. Yanında Ali AKDAĞ da vardı. Diyarbakır’dan sabah gelmişler, Mevlana’yı gezip Ocağa çıkmışlar tanışıp, kucaklaştık, artık yalnızlığım sona ermişti.
Başkanında müsaadesiyle kendilerini KARTAL YUVASINA davet ettim. (İhsaniye Mah Aydın Ap. Kat 6) Onlarda memnuniyetle diyerek yola koyulduk. Yolda hangi yemeği yapalım diye konuşup melemen yapmaya karar verdik. Zaten başka yemekte yapmayı bilmezdik. Melemen çay derken kaynaşıp derin sohbetlere daldık. Buminhan ile sohbet bir başka tatlı idi.Diyarbakır’da nasıl okuduklarını merak ediyordum. Konu okuldan açılınca sordum
—Diyarbakır’da okurken terörden hiç korkmadınız mı?
—Hayır, niye korkalım ki?
—Orada da böyle kantinde sınıfta veya yurtta böyle konular konuşur muydunuz?
—Evet
Ben onların konuşmalarını duyunca inanamıyordum. Tekrar sordum:
—Tayinin Doğuya çıkarsa gider misin?
—Zaten orada okuduğum için oraların öğretmene ne kadar ihtiyacı olduğunu biliyorum gönüllü giderim. Boşluğa bırakılan çocuklarımızın elinden tutarak onları şeref dolu bir tarih bahçesinde gezdirmek istiyorum diyordu.
O gün kaç defa çay demledik bilmiyorum ama muhabbet öyle güzeldi ki bir ara ben çay demlerken bizim evin günlüğünü açmışlar yazılanları gülüşerek okuyorlardı. Olara da bir şeyler yazmalarını istedim. Sadece adreslerini yazmışlar.(“Bümin Han TEMİZKAN Fatih Mah. 28. Sok. No: 11 Yenice / TARSUS Tel: 7617. 3480”)
Saatler ilerleyip ayrılık zamanı gelmiş gece 12.00’de yolcu edecektim. Bu kısa süren samimi arkadaşlığımız sanki bir ömür gibiydi. Onlarla otogara kadar yürüdük ve ayrılık geldi çattı kısa süren bu dostluğun sıcaklığıyla tekrar kavuşa bilmek umuduyla ellerimiz havalandı. Yine koca şehirde yapayalnız kalmıştım.
…
Ertesi yıl yine bir süre inşaatta çalıştım ama şehrin yalnızlığına fazla dayanamadığımdan Bozkır’a dönmüştüm. Tatil bitip öğrenci evine döndüğümde kapıya kıstırılmış pusula vardı. Pusulada; “Selam Gardaş… Geçen yıl bizi evinde misafir ettiğin gün karnımız çok açtı. O melemenin tadı hala damağımda. Bütün ömrümce hayal ettiğim öğretmenlik mesleğine başladım görev yerim Tunceli komşudan bu evin adresini aldım varınca mektup yazarım. Parasız kalırsan yaz gönderirim seni göremeden ayrıldığım için çok üzgünüm gözüm arkamda kaldı. Hakkını helâl et.” “Buminhan TEMİZKAN” diye yazıyordu. O melemen benimde hoşuma gitmişti.
Ev ahalisi ile hafta sonları Barbaros İ.Ö.O. karşısında bir çay ocağında maç seyrederdik. Yine bir Fenerbahçe maçı oynanıyor, Fenerbahçe karşı takıma gol üstüne gol atıyor, herkes hop oturup hop kalkıyordu. Fakat ben ise kendimi oldukça kötü hissediyordum. İçim de bir şey özüme doğru batıyor bırak sevinmeyi nefes almamı zorlaştırıyordu. Arkadaşlara “Kendimi hiç iyi hissetmiyorum Bozkır’dan kötü haber gelmesinden korkuyorum” dedim, sanki acı haber içime doğmuştu. Maçın son dakikalarında TV alt yazılarla “katliam” “katliam” “Katliam” diye yazıp duruyordu. Her gün şehit haberlerine alışmıştık. Nihayet maç bitmişti. Ekrana arka arkaya resimler çıkmaya başladı arasında “Karakaşlı Buminhan” da vardı. “Vaka-i âdiyeden” bir haber gibi katliamları sunan spikerlerin hissiz dudaklarından dökülen kelimeler hâlâ kulaklarımda: “Tunceli’nin Mazgirt ilçesi, Darıkent beldesine baskın düzenleyen teröristler, altı öğretmeni şehit ettiler (11 EYLÜL 1994)…
O anda gözyaşları içinde nefesimi tutmuş yüreğimin derinliklerinde duyduğum acının hissiyle yanıyordum. Şehit olarak aramızdan ayrılışına değil, onları oraya gönderip hiçbir güvenlik önlemi almaksızın çaresizce teröristlerin kucağına bırakanlara…
Bu hain saldırı hakkında ÖCALAN DAVASI Savcı iddianamesinde şu ifadelerle yer almıştır. “11.09.1994 günü saat 22.15 sıralarında kalabalık bir PKK grubunun Tunceli İli Mazgirt ilçesi Darıkent Beldesine baskın düzenlediği, beldede bulunan Jandarma Karakolu’nu yoğun ateş altında etkisiz hale getirdikten sonra beldenin PTT ve belediye binalarına, sağlık ocağına girdikleri, PTT binasında bütün eşya ve evrakı yaktıkları, belediye binasının bütün kapı ve pencerelerini kırdıkları, sağlık ocağı içinde yangın çıkardıkları, ocakta bulunan sağlık malzemelerini aldıkları, Darıkent Beldesi İlköğretim Okulunda görevli öğretmenler Ali İhsan ÇETİNKAYA, Metin KAYNAR, Buminhan TEMİZKAN Mustafa KARINCA, Rüstem ŞEN ve Vedat İNAN’ı evlerinden çıkardıktan sonra kaleşnikof silahla tarayarak öldürdükleri, sağlık memurları Mesut DEMİRTAŞ, Kazım KILIÇ ve Hüseyin VURAL’ı kaçırdıkları, ilköğretim okulunun bir kısmını yaktıkları (Kls: 11/Dizi: 10)”
Sevgili Buminhan; o şerefsizler seni ve hayalindeki Türkiye’yi yok etmek için oradaydılar. Son nefesinde çaresizce direndiğini, kalbimin derinliklerinde büyük bir acı ve sızıyla hissediyorum. TEMİZKANlarınla boyadığın ve emanet bıraktığın eğitim sancağını, şahadetinin ikinci yılı aynı günde ben devraldım(11 EYLÜL 1996). Bu benim için tarif edilemez yegâne gündür. Bir güne hem hüznü hem de mutluluğu sığdıran Rabbime şükürler olsun.
Buminhan yiğidim! Sana söz! Gözün arkada kalmasın gücümün yettiğince azmini ve yolunu takip edeceğim. Yorulduğum ve umutsuzluğa düştüğüm anlarda hep şahadetin bana ilham veriyor. Emin ol, bu sancak asla yere düşmeyecek mücadelemiz ve hayatımız da bir bayrak yarışı değil mi? Gerekirse senin arkandan bizde saf tutacağız.
Aziz Milletimin EYLÜLlerde hazan yaprakları gibi savrulan yiğitlerinin yerine yine eylüllerde işbaşı yapan eğitim ordusuyla nice BÜMİNHANLAR yetiştireceğine olan mutlak inancımı yüksek sesle tekrarlıyor tüm eğitim şehitlerini rahmetle anıyorum.
Gelişmelerden zamanında haberdar olmak istiyor musunuz? Google News’te Bozkır Haber'e abone olun.
