Sınavlara hazırlanan bu çocuklar, okulların açıldığı eylül ayından bu yana sınavlara yoğun bir hazırlık içindeydiler. Yine bu çocuklar sınavları kazanmak için ellerinden geleni fazlasıyla yapmaya çalıştılar.
Bu çocuklar sadece sınavlara çalışmakla da kalmadılar. Okul, dershane, sınav kaygısı, dersler, ödevler, ailenin beklentileri... vs şeylerle de uğraştılar.
Sınava hazırlanan bu çocuklarımızın günleri nasıl geçirdiklerine birlikte bakalım.
Sabah kalktıklarında çocukların akıllarında okul, yazılı ve sınavlar vardı. Çocuklar, kahvaltıdan sonra ya okula ya dershaneye giderlerdi yâda evde oturup sınavlarına çalışırlardı.
Akşama kadar bu şekilde gününü geçiren çocuk, akşam da sınavlarına ya da derslerine çalışarak geçirirdi. Bu çocuklar (sınavlara gerçekten çalışanlar) günlerini bu şekilde geçirdikleri için oyun, arkadaş, televizyon seyretme gibi şeylere fazla zamanları olmazdı. İstediklerini hep ertelediler. Kısacası bunların kafaları kaşıyacak zamanları yoktu.
Şimdi bu da nerden çıktı demeyiniz. Hatırlarsak bizler de bu dönemden geçtik. Sadece dönemin adı yoktu.
Sınava hazırlanan bu çocuklar sınav sonrası kendilerini boşlukta hissedebilirler. Yani hafif bir depresyon yaşayabilirler.
Sınavlara hazırlanan bu çocuklar, sınava hazırlanma sürecinde sınavlara çalıştıkları için günleri dolu dolu idi. Her ne kadar oyun da oynasalar akıllarında hep sınavlar vardı. Onlar için bir hedef ve bir tarih vardı.
Daha bir hafta öncesine kadar yığınla işi olan bu çocuğun; şimdi yapacağı hiçbir iş kalmamıştır.
Sınavlardan sonraki haftayı şöyle bir düşünelim. Bu çocuklar sınavlara çalışsa sınavlar bitti, ders çalışsa ne için çalışacak, okula gitse okul tatil, dershaneye gitse kimse yok, televizyon seyretse sıkılır, oyun oynasa nereye kadar, evde otursa oflamaya puflamaya başlayacak, ne yapsa rahat edemez. Kendine ne bir meşguliyet ne de bir eğlence bulamaz.
Kendisine uğraşacak bir şeyle bulamayan çocuk, kendini boşlukta hissedeceği için kendi kendine sıkıntı yapacaktır.
Çocuklar da bir iki hafta sürebilecek kendini boşlukta hissetmeye birde sınavın kötü gitmesi ve anne babanın ben diye başlayan cümleleri eklenirse çocukların işleri daha da zorlaşacaktır. O zaman hem çocuğa hem de aileye Allah yardım etsin.
Bu durumda kaybedilen sınavla birlikte çocukların psikolojilerini de kaybetmemek için dikkatli davranmak gerekir.
Bu çocuklara nasıl davranılmalı?
1. Bu durumun geçici olduğu çocuklara anlatılarak, sosyal hayata katılmaları teşvik edilmeli.
2. Sınavların amaç olmadığını, hedefe götüren sadece bir araç olduğu anlatılmalı.
3. Çocukların ani tepkilerine karşı anlayış gösterilmeli ve onlarla olumlu iletişim kurulmalı.
4. Sınav sonrası keşke ve ben... diye başlayan cümlelerden kaçınılmalı.
5. Çocuklara karşı daha sonra pişmanlık duyacağımız söz ve davranışlardan kaçınılmalı.
6. Çocukların ruh sağlıkları, sınavlarından daha önemli olduğu akıldan çıkarılmamalı.
Sonuç ne olursa olsun çocuklara karşı sevginizin azalmayacağı hissettirmeniz dileğiyle...
Bu çocuklar sadece sınavlara çalışmakla da kalmadılar. Okul, dershane, sınav kaygısı, dersler, ödevler, ailenin beklentileri... vs şeylerle de uğraştılar.
Sınava hazırlanan bu çocuklarımızın günleri nasıl geçirdiklerine birlikte bakalım.
Sabah kalktıklarında çocukların akıllarında okul, yazılı ve sınavlar vardı. Çocuklar, kahvaltıdan sonra ya okula ya dershaneye giderlerdi yâda evde oturup sınavlarına çalışırlardı.
Akşama kadar bu şekilde gününü geçiren çocuk, akşam da sınavlarına ya da derslerine çalışarak geçirirdi. Bu çocuklar (sınavlara gerçekten çalışanlar) günlerini bu şekilde geçirdikleri için oyun, arkadaş, televizyon seyretme gibi şeylere fazla zamanları olmazdı. İstediklerini hep ertelediler. Kısacası bunların kafaları kaşıyacak zamanları yoktu.
Şimdi bu da nerden çıktı demeyiniz. Hatırlarsak bizler de bu dönemden geçtik. Sadece dönemin adı yoktu.
Sınava hazırlanan bu çocuklar sınav sonrası kendilerini boşlukta hissedebilirler. Yani hafif bir depresyon yaşayabilirler.
Sınavlara hazırlanan bu çocuklar, sınava hazırlanma sürecinde sınavlara çalıştıkları için günleri dolu dolu idi. Her ne kadar oyun da oynasalar akıllarında hep sınavlar vardı. Onlar için bir hedef ve bir tarih vardı.
Daha bir hafta öncesine kadar yığınla işi olan bu çocuğun; şimdi yapacağı hiçbir iş kalmamıştır.
Sınavlardan sonraki haftayı şöyle bir düşünelim. Bu çocuklar sınavlara çalışsa sınavlar bitti, ders çalışsa ne için çalışacak, okula gitse okul tatil, dershaneye gitse kimse yok, televizyon seyretse sıkılır, oyun oynasa nereye kadar, evde otursa oflamaya puflamaya başlayacak, ne yapsa rahat edemez. Kendine ne bir meşguliyet ne de bir eğlence bulamaz.
Kendisine uğraşacak bir şeyle bulamayan çocuk, kendini boşlukta hissedeceği için kendi kendine sıkıntı yapacaktır.
Çocuklar da bir iki hafta sürebilecek kendini boşlukta hissetmeye birde sınavın kötü gitmesi ve anne babanın ben diye başlayan cümleleri eklenirse çocukların işleri daha da zorlaşacaktır. O zaman hem çocuğa hem de aileye Allah yardım etsin.
Bu durumda kaybedilen sınavla birlikte çocukların psikolojilerini de kaybetmemek için dikkatli davranmak gerekir.
Bu çocuklara nasıl davranılmalı?
1. Bu durumun geçici olduğu çocuklara anlatılarak, sosyal hayata katılmaları teşvik edilmeli.
2. Sınavların amaç olmadığını, hedefe götüren sadece bir araç olduğu anlatılmalı.
3. Çocukların ani tepkilerine karşı anlayış gösterilmeli ve onlarla olumlu iletişim kurulmalı.
4. Sınav sonrası keşke ve ben... diye başlayan cümlelerden kaçınılmalı.
5. Çocuklara karşı daha sonra pişmanlık duyacağımız söz ve davranışlardan kaçınılmalı.
6. Çocukların ruh sağlıkları, sınavlarından daha önemli olduğu akıldan çıkarılmamalı.
Sonuç ne olursa olsun çocuklara karşı sevginizin azalmayacağı hissettirmeniz dileğiyle...
Gelişmelerden zamanında haberdar olmak istiyor musunuz? Google News’te Bozkır Haber'e abone olun.
