Herkesin derdi olunca, bir şeye kızınca dağa çıkıp gitmek lazım, kurtulmalı bu şehirden, arabadan, insanlardan der, ya, işte başkalarının hayali olan şeyi Torosların zirvesinde gerçekleştiren biri var. Bu da özgür hayat savaşçısı Durali Dayı.
Torosların zirvesine yakın nokta da Geyik dağlarının eteklerinde Hadim’e bağlı Korualan (Gezlevi)-Dedemli hattında yaşıyor kahramanımız. Hayatını devam ettirmek için önceden mecburiyet karşısında hayvancılıkla uğraşan bu adam, zamanla dağların ve hayvanlarının dostluğunu hiçbir şeye değişmemiş. Hayvancılığın zayıfladığı bu zamanda o hala yarı göçebe devam ediyor, hayatına. Soğuk kış günlerinde köye yakın bir yaylaya gelse de köydeki evine gelmez. Tam bir masal kahramanı gibi yaşıyor.
Durali Dayı da 8 yaşından bu yana dağa atmış kendini. Önünde 20 kadar keçisi kalmış. Eskiden iki yüzden fazlaymış. Ormancı, kiraz bahçeleri falan derken çevre baskısından azaltmış keçi sayısını. Keçilerini Köknar düşmanı olarak suçlayanlar olmuş. Ben azalttım keçilerimi ne oldu, her yer Köknar mı doldu diye sitem ediyor. Her yer de kuruduklarını göstererek bunlara çözüm bulan yok diye ekliyor. Dünya ısınıyor, galiba bunlar da o nedenle kuruyor diyor, Köknar ağaçlarını göstererek. Ben hayvancılıkla uğraşırken destek yerine engel olmaya çalışıyor bazıları diyor. Oturuyoruz bir sonbahar günü kuyunun kenarına. Anlatıyor geçmişten bu yana. Bir yandan keçilerini gözetliyor. Keçiler Boz armutların dibinden doğru kuyunun başına geliyor, su içmek için. Bana ne zaman büyüdün sen, ne yazıyorsun, gazetecimi oldun yoksa diyor gülerek. Gözlüğünün bir camı kırılmış, sağlam camından bakıyor. Köpek tutmamış sürüye. Nedenini sormak istedim sonra vazgeçtim. Kuyudan kovayla su çekerken anlatmaya devam ediyor; Keçi sütünün faydalarından. Padişahın kızının derdine çare bulamışlar, uzun bir süre diye devam ediyor. Bir çoban onun kolayı var, demiş. Bir dağ evinde bir ay kalsın keçi sütü ve yoğurdundan yesin geçer demiş. Söylenen uygulanır, kız iyi olur. Padişah çobanı mükâfatlandırmak ister. Çoban hiçbir şey istemeyerek oradakileri şaşırtır. Keçilerin hepsinin ayrı adları var, yaşına göre, rengine göre, Ala geçi, Sarıkız, Küpeli, Doğuş.
75 yaşında şuan Durali dayı. Maşallah dinç ve neşeli görünüyor. İkişer kız ve erkek evladı var. Hepsini evlendirmiş. Bazı erzaklarını hanımı ve çocukları getiriyor. Köye hayatında sadece seçimlerde ve askere giderken gelmiş. Bazen ilçede resmi işi olunca yürüyerek gider gelirmiş. Arabaya ilk kez askere giderken binmiş, o zamandan beri hiç binmemiş. Köye gelmeme nedeni ise kömür kokusunda yaşayamadığından kaynaklanıyormuş. Öyle ki o koku beni ta burada rahatsız ediyor diyor. Köye gelmese de günlük siyasetten, politikaya takip ettiği, programları dinlediği radyoyu elinden düşürmüyormuş. En sevdiği şey günlük gazete okumakmış. Ancak her zaman günlük gazeteyi kim getirecek diye hayıflanarak oğlan haftalık biriktirir, bana getirir, boş kaldıkça onları okuyorum diyor. Her sabah tıraşını oluyormuş. Yanından aynasını, tarağını, tıraş makinesini, radyosunu ve bir de flütünü hiç eksik etmiyormuş. Yanık türküleriyle flüt eşliğinde yüreğimizi titreterek, gitmekte olan keçilere birkaç kez yüksek sesle bağırınca onları geri döndürdü. Sonra bana müsaade keçileri gösterip bunları doyurmam lazım diyerek yanımızdan ayrıldı. Karşı tepeden gelen yanık flüt sesi bizi epey hüzünlendirdi. Soyadı Kaba olan bu adam, belli ki ruhu ve bedeni çok nazik Belki hiçbir keçi onlar kadar şanslı olmaz diye gülümsedik.
Bir derviş, bir Hızır, değil mi şimdi bu adam. Boş durmuyor üretiyor. Vatanının milletini seviyor. Kimsenin dedikodusuna karışmaz. Elindekiler onu mutlu etmesini bilmiş. Ya da o elindekilerle mutlu olmayı başarmış. Aslında bir geçim savaşçısıdır, özgürlük savaşçısıdır, Durali Dayı. Sorsanız kime zararı var diye. O halde kimseye zarar vermeyen bir adamın iyiliğinden şüphe edilir mi?
Gelişmelerden zamanında haberdar olmak istiyor musunuz? Google News’te Bozkır Haber'e abone olun.
