Küçüktüm, arkadaşlarımla oynamaktan yorulmuş, evin önündeydim. Komşumuz seni okul müdürü yazdı dedi. Çok üzüldüm. Okul müdürü beni niye yazar ki, ben daha büyümedim, hem komşumuzun çocuğu da duruyor dedim. Hemen annemi bulup sordum. Beni okula mı yazdırdınız? Evet deyince adeta yıkıldım. Ağlamaya tepinmeye başladım, okula gitmek istemiyorum, arkadaşlarımla oynamak istiyorum diye. Eğer okula gidersem istediğim gibi oyun yok, kendime göre hareket edemeyeceğimi biliyordum. O zaman anladım ki çocukluğum bitti. Çocuk olmak, özgürlüktü, oyundu, nazlanmaktı, çamurdan arabalarım, tahta oyuncaklarım yalnız kalacaktı.
Arkadaşlarım mahallede kalacak, oynayacaklar, bense okula gitmek zorundaydım. “Büyüdüm artık” cümlesini ilk kez o zaman sevmiyordum. Büyümek istemiyordum. Çocuk kalmayı ne çok arzuladım. Gitmeyeceğim konusunda epey dirensem de, bazı korkularla gitmek zorunda kaldım. Tek başına, korka korka okula vardım. Yakam ve siyah önlüğümle kendimi tanıyamadım. O gün en çok yakamdan ve önlüğümden nefret ettim, yakam plastik olduğu için boynumu hem acıtıyor, hem de terletiyordu. Siyah önlükler güneşte adeta yakıyordu. Tahmin ettiğimden de kötü bir yer olduğuna karar verdim okulun. İlk gün, sıraya geç, sınıfa geç, otur, vs ile geçti. Eve yorgun ve bitkin döndüm. Komşumuzun çocuklarını öne sürerek okula gitmemeye karar verdim. Sabah olunca annem zorla kaldırdı. Hadi doğru okula diyerek bana kızdı. İstemeye istemeye gitmek zorunda kalmıştım. Bu yol sanki benim en uzun yolumdu. Eylül ayını sevmiyordum. Sonbaharı sevmiyordum. Beni arkadaşlarımdan ve oyuncaklarımdan ayırmıştı.
Keşke gitmeme şansım olsaydı, gibi düşünceler içinde tekrar okuldaydım.
Kızım dört yaşına geldi. Son bir yıldır, her gün olmasa da çoğu zaman baba ben artık büyüdüm, ne zaman okula gideceğim, diyerek sırtına taktığı çantayla kapıya hazırlanıyordu. Yine bu Pazartesi günü de çantayı sırtına almış, eline de su matarasını alarak beni kapıya sürüklemeye başladı. Hadi baba okul zamanı, gidelim deyince, ağlamasın diye okulun yolunu tuttuk. Okulun önünde herkes toplanmış özellikle okul öncesi çocukların durduğu kısma varınca kızımda sıraya geçti. Öğretmenler durumu anladılar, gülümsediler. Bense okulun duvarının kenarına geçip kızımı ve çevreyi gözlemlerken duygulandım. Aradan geçen bunca zamana rağmen yine bir eylül sabahı okulun önündeydim. Ancak bu kez bir ilkokulun önündeydim. Bir okulun açılış gününde ilk kez küçük çocukları görme şansım oldu. Çocukların heyecanına ortak oluyorum. Bazıları neşeli bazıları tedirgin görünüyor. Çocuklar kadar anne-babalar var okulun önünde. Aman kuzum susarsan bundan iç, acıkırsan çantandan al, mendilini çantan koydum, terleme, yorulma, düşme, ağlama, cümleler devam ediyor. Müdür aileleri sıradan uzaklaştırmaya çalışsa da veliler kendileri sıraya duracakmış gibi tekrar çocuklarının yanlarına dönüyorlar. En son müdür lütfen çocukları rahat bırakın diyerek bahçe dışına uzaklaştırdı. Çocukların önlükleri ve yakaları bizimki gibi değildi.
Bizim kadar okuldan korkmuyorlardı. Bir birleriyle kaynaşmış çocuklar vardı. Dalmış dururken kızımın kolumdan çekiştirdiğini fark ettim. Baba hadi zil çaldı eve gidelim, yarın geliriz, ya da annemin okuluna gidelim dedi. Hâlbuki çocuklar yeni sınıfa girmeye başlamış ders birazdan başlayacaktı. Gülümseyerek evet hemen gidelim yoksa ben de okula geç kalacağım diyerek oradan ayrıldık.
Okula doğru gidiyorum. Otobüs ve dolmuşlar, servisler öğrenci kaynıyor.
Okula doğru gidiyorum. Otobüs ve dolmuşlar, servisler öğrenci kaynıyor.
Çay bahçesindeki hoparlörden gelen ses; Alpay’ın şarkısını söylüyordu:
Eylülde gel Eylülde okul yoluna
Eylülde gel Eylülde okul yoluna
•Konuşmadan yürüyelim gireyim koluna
•Görenler dönmüş hem de mutlu diyecekler
•Ağaçlar sevinçten başımıza konfeti gibi
•Yaprak dökecekler
Gelişmelerden zamanında haberdar olmak istiyor musunuz? Google News’te Bozkır Haber'e abone olun.
