AMAN AMAN!
Geçen hafta açıklanan nüfus sayımında deyim yerindeyse takke düştü kel göründü, ama hâlâ umursamayanlar var!
Gazetemizde yayınladığımız “Bozkır kendi diliyle konuştu”haberimize ilçe dışından olumlu tepkiler geldi. Hatta gazetemiz Bozkır Postasının Genel Yayın Yönetmeni Yunus Yılmaz’a tebrik üstüne tebrik telefonları yağdı. Toplantılar yapılıp, neler yapılabilir konusunda tartışmalar yapıldığı, beyin fırtınaları yapıldığını öğrendik. İnşallah bir avuç insanın çabası sonuç verir de bir şeyler yapılır ilçemize…
Ancak açıklığa kavuşturmak istediğim bir durum var, hemen anlatayım. Yaz aylarının en kalabalık döneminde, birkaç haftalığına Bozkır’a gelip çarşıyı gezen hemşerilerimiz, çarşının kalabalığını ve esnafların çalışmalarını görünce diyorlar ki “bunca iş yapıyorlar, para kazanıyorlar ama yatırım yapmıyorlar.” Kendilerince haklılar, çünkü Ağustos ayında Bozkır’ımız gerçekten çok kalabalık ve hareketli oluyor, malum bir de düğün sezonu olunca hemşerilerimiz sanıyorlar ki Bozkır esnafı 12 ay böyle kazanıyor. Ancak işin bir de diğer tarafı var ki onu sadece ilçede yaşayan kişiler biliyor. Bir ay çalışan Bozkır esnafı, diğer aylarda maalesef siftah dahi etmeden dükkân kapatıyor. Hal böyle olunca yazın birkaç ay kazandığını 12 aya paylaştırmak zorunda kalıyor. Ve elbette yatırım yaparken bin ölçüp bir adım atmak zorunda kalıyor. Kendi derdine düşen insanların da bütünü düşünmek aklına gelmiyor, gelse de sadece konuşmakla yetinmek zorunda kalıyor.
Hep eleştiriyoruz, Bozkır’da yaşayanların hiçbir şey yapmadığını, ancak şunu unutmamak gerekiyor. Hayatı boyunca en fazla gördüğü yer Konya olmuş, farklı kültürlerden, farklı yaşayışlardan habersiz insanların, yeni fikirler karşısında direnç göstereceğini ve yeni ufuklar yeni fikirler konusunda korkacağını unutuyoruz. Peki, ne yapacağız? Bozkır’ı kendi kaderine terk mi edeceğiz? Yoksa birlik içinde, el ele vererek tüm direnişlere ve karalamalara karşı yeni ufuklara yelken mi açacağız? Ve bunu kim yapacak?
Bunu bizler yapacağız sevgili Bozkırlılar. İlçe içinde ve dışında yaşayan hepimiz yapacağız. Gurur kaynağımız Mustafa Öz ilçemize bir yurt kazandırdı, oğlu Mehmet Öz sağlık ocağı yaptırdı, rahmetli Derviş Mustafa Öztunç ilkokul yaptırdı. Allah razı olsun, ama tüm yükü onlara yükleyemeyiz ki. Eminim bir şeyler yapmak için maddi gücü olan, ama bilmediğimiz birçok hemşerimiz vardır, öncelikle bu insanları bir araya getirmeliyiz. İlk önce üniversitemizin dört yıllık olabilmesi ve yeni bölümler kazandırılması amacıyla gerekli binanın yapılması için işadamlarımızı teşvik etmenin yollarını bulmalıyız. İstanbul’da yaşayan aklıselim insanlarımızın ve derneklerimizin konuya el atmasını talep ediyoruz ve işadamlarımızı devreye sokmak için çalışmalarını bekliyoruz. Bir kişiye ağır gelen dört kişiye hafif gelir, neden birkaç işadamımızı bir araya getirip, üniversite binası yaptırmaları için ikna edemiyoruz?
Çünkü hep birbirimizden bekliyoruz, “Bozkır’ın içindekiler bir şey yapmıyor” denilip dışardakiler kaçıyor, “dışardakiler bir şey yapmıyor” deyip içerdekiler kaçıyor. Peki, hiç mi bir araya gelip mantıklı adımlar, ileriye dönük adımlar atamayacağız? Elbette atacağız, ama önce şu sen- ben davamızdan bir vazgeçmemiz gerekiyor. Ve bir an önce ilçemize bir üniversite binası kazandırıp, fakülte yolunu açmamız gerekiyor. Ya bu uğurda çaba göstereceğiz ya da “meyve suyu fabrikası kuralım” masallarını dinleyip, yirmi yıl daha uyuyacağız…
Tercih bizim-sizin- hepimizin, ama büyük kasaba Bozkır’ın artık sabrı kalmadı, eriyor ve Bozkır dedikleri küçük kasaba oluyor…
Gelişmelerden zamanında haberdar olmak istiyor musunuz? Google News’te Bozkır Haber'e abone olun.
