.jpg)
Her hafta sonu mutlaka bir köye gidip oradaki birkaç köylü ile sohbet ederim.Kalanlar birkaç yaşlı dan başka kimse yok.Birkaç inek, birkaç keçi hatta ya da bu kez ilk kez bir eşek ve yavrusunu gördüm.Dört yaşındaki kızıma bak kızım; sana kızınca söylediği tatlı hayvan bu dedim.Yaslilarla yaptığım sohbette çocuklarının şehirde çalıştığını asgari ücretle markette kasiyer olduklarını ya da güvenlik elemanı olarak çalıştıklarını öğrendim.Haftada bir kez gelip ihtiyaçlarını görüp sonra gidiyorlarmış.Yıkılmaya yüz tutmuş anılarla dolu bu evler arasında dolaşıyorum. Muhtarlık binası bile varmış eskiden. Herkes unutmuş gitmiş belki de buraları.
Sevdiklerine bir bardak çay doldurunca kınanan insanlara hizmetçi misin sen boşver denilerek uzaklaştırıldık, herşeyden.Bahcesi yok kuzusu yok ineği olmayan kafeslerde ,emeğini faturalara ödemeye adayan köksüz ağaçlar gibi yaşamaya çalışan insan olduğumuzu anlamadan geçtik bu dünyadan.Şehrin kafeslerinde ,kafesin içinde kuşlar yetiştirdik, çünkü onlarla beraber bizde kafes ehliydik.Herkes halinden memnundu. Kuş da biz de
Bizim kafeslerimiz biraz daha genişti sadece.Muhabbet kuşundan ne farkımız var di ki ? Dün ahırdaki hayvanın altını temizlerken, bizi kınayanları ;şimdi ellerinde poşetlerle parklarda köpek gübresi avuçlarken gördük.
Aslinda hersey algıydı.Onlar söylüyor du bize neyi yapıp yapamayacağımızı.Onlar ne derse olurdu.Gerekirse gübreyi cebimizde bile gezdirirdik onlar derse.
Ne acıdır ki ;Onlar köylere dönün demeden de asla dönemeyiz. Sahi bizi yönlendiren biz miyiz?Yoksa düğümlere üfürenler mi?Kulağına ne üfleniyor dikkat etmek gerekmez mi?Onlardan yaratıcıya sığınmak lazım değil mi?
Gelişmelerden zamanında haberdar olmak istiyor musunuz? Google News’te Bozkır Haber'e abone olun.
